Η ιστορία αυτή με το αποτυχημένο ραντεβού όπου καήκαμε στην προθέρμανση με την Αγγλίδα έγινε το χειμώνα που μας πέρασε στην Αθήνα.
Είχα ξεκίνησει την επικοινωνία μέσω μιας εφαρμογής με την Αγγλίδα, η οποία επισκέπτονταν για 3η συνεχή χρονιά την χώρα μας και δούλευε με ένα πρόγραμμα για 3-4 μήνες στην εκπαίδευση προσφύγων.
Ηταν 42 ετών, ωραία γυναίκα, με πράσινα μάτια, ξανθιά, ύψος περίπου 1.75 και αδύνατη, γυμνασμένη. Είχαμε καλή επικοινωνία και είπαμε να γνωριστούμε. Στο προφίλ της έγραφε ότι έψαχνε μια ελεύθερη σχέση για τους μήνες που θα ήταν στην Ελλάδα.
Τις μέρες εκείνες είχε φοβερό κρύο, ήταν μέσα Φεβρουαρίου, στην καρδιά του χειμώνα στην Ελλάδα. Της πρότεινα να πηγαίναμε για ένα ποτό ή μια βόλτα, κάτι που δέκτηκε, αλλά ο καιρός την μέρα που κανονίσαμε δε βοηθούσε καθόλου.
Είπαμε να βρεθούμε γύρω στις 9 το βράδυ, στο Μοναστηράκι, να γνωριστούμε και να πάμε μια βόλτα και αναλόγως βλέπαμε για τη συνέχεια. Είχε φοβερό κρύο, είχα ντυθεί σαν κρεμμύδι και ετοιμάστηκα για το ραντεβού. Δεν ήταν ακριβώς οι συνθήκες όπως το είχα φανταστεί ..
Περιμένοντας εκεί κανένα 15 λεπτο μέχρι να έρθει, είχα ξυλιάσει, πραγματικά, όταν την είδα να έρχεται, ντυμένη επίσης πολύ βαριά, με σκούφο, κασκόλ κλπ. Μου άρεσε ωστόσο το πρόσωπο της και η ενέργεια της.
Της είπα αν ήθελε να πηγαίναμε κάπου να πιούμε ένα ποτό, ένα κρασί .. αλλά εκείνη αντιπρότεινε να περπατήσουμε στα στενάκια, ότι άσχετα με το κρύο, ήταν ωραία βραδιά!! Οντως ήταν ωραία βραδιά, είχε ακόμα αυτή τη Χριστουγεννιάτικη αύρα αλλά δεν ήξερα που θα έβγαινε όλο αυτό.
Ξεκινήσαμε λοιπόν να περπατάμε στα στενά, μιλώντας για εμας. Στο πλαίσιο της συζήτησης μου είπε ότι της αρέσει πολύ να περπατάει, δε χρησιμοποιούσε μετρό, ούτε είχε κάποιο όχημα, παντού με τα πόδια πήγαινε, ενώ τα Σαββατοκύριακα πολλές φορές πήγαινε σε ορεινές πεζοπορίες!
Της είπα ότι κι εμένα μου αρέσει, αλλά ότι δεν το συνηθίζω στο πρώτο ραντεβού ούτε με τόσο κρύο, ελπίζοντας ότι θα καταλάβαινε ότι το είπα μεταξύ σοβαρού και αστείου .. μάλλον δεν την έπεισα ωστόσο.. συνεχίζαμε, χωρίς να ξέρουμε τί κάνουμε και πού πάμε.. απλά περπατούσαμε και μιλούσαμε για εμας, μέσα στην παγωνιά.
Περνούσαμε από μαγαζάκια που είχαν φωτιά εξωτερικά και έβλεπα τον κόσμο να κάθεται και να απολαμβάνει το φαγητό και το ποτό του, όσο εμείς σκοτώναμε την ώρα μας και τις όποιες πιθανότητες να πάει καλά αυτό το πρώτο ραντεβού μας.
Κάπου είχα αρχίσει να ξενερώνω πολύ, είχα ξεπαγιάσει και πλέον δεν είχα καμμιά όρεξη για να τη φλερτάρω και για οτιδήποτε ερωτικό. Της πρότεινα οπότε αν ήθελε απλά να επιστρέψουμε πίσω στο Μοναστηράκι, εκεί που είχαμε συναντηθεί, κάτι που δέκτηκε.
Στην επιστροφή μας δεν άλλαξε κάτι, περπάτημα, κρύο, συζήτηση μεταξύ μας για διάφορα θέματα για τις ζωές μας. Της είπα ότι καλύτερα να γυρίσουμε γιατί είχε περάσει η ώρα και είχα πρωινό ξύπνημα αύριο για τη δουλειά και ότι θα κανονίζαμε άλλη φορά να ξαναβγούμε, να πάρουμε αυτή τη φορά τα βουνά και τα λαγκάδια!!
Επιστρέφοντας σκεφτόμουν πόσο περίεργα εξελίχθηκε αυτό το ραντεβού και ότι τουλάχιστον είχα κάνει τη γυμναστική μου και δικαιούμουν χωρίς τύψεις να παραγγείλω και να φάω κάτι στο ζεστό μου σπίτι αφού θα επέστρεφα ..
