Η ιστορία με το αποτυχημένο ραντεβού με τη δήθεν γκόμενα των Βορείων Προαστίων έγινε πριν 1,5 περίπου χρόνο και ήταν το πρώτο μου ραντεβού από τότε που μετακόμισα για να δουλέψω και να ζήσω στην Αθήνα.
Ηταν Φεβρουάριος – Μάρτιος θυμάμαι, από τους πρώτους μήνες μου στην πόλη! Ακόμα δεν είχα δικτυωθεί αρκετά, οπότε οι γνωριμίες μέσω εφαρμογών ήταν μονόδρομος. Εφτιαξα το προφίλ μου και έκανα τα πρώτα ματσαρίσματα. Ένα από αυτά ήταν με την Μαρία.
Η Μαρία μία γυναίκα χωρισμένη με ένα παιδί, 39-41 ετών που μένει στα Μελίσσια! Εγώ από την άλλη μένω στα δυτικά προάστια. Από τις φωτογραφίες που είχε δεν μπορούσα να είμαι σίγουρος αν μου αρέσει. Είχαμε μια νορμάλ σχετικά επικοινωνία, σύντομη ωστόσο και είπαμε μήπως βγαίναμε το Σάββατο, μόλις 2-3 μέρες μετά.
Δεν είχα και κάτι να χάσω, έτσι νόμιζα .. Ετοιμάστηκα εγώ, ξεκίνησα με το αμάξι και πήγα να την πάρω μια και δεν οδηγούσε. Δεν ήξερα ακόμα καλά τί παίζει με τις αποστάσεις στην Αθήνα, με την κίνηση, με τα παρκινγκ (ειδικά Σάββατο βράδυ). Ξεκίνησα με όρεξη, αν και είδα στο gps να λέει κάτι για 50 λεπτά, πρώτο σοκ.
Μόλις έφτασα εκεί, κι αφού είχα καταφέρει να χαθώ 2-3 φορές στη διαδρομή (ναι, και με gps το κατάφερνα τότε χι χι), την είδα να βγαίνει, δε μου άρεσε, ήταν ψηλή και νταρντάνα, πολύ βαμμένη, συμπαθητικό πρόσωπο θα έλεγα και ωραίο στήθος, αλλά δεν ..
-Χάρηκα Μαρία
-Κι εγώ Μάνο
-Πω πω, ολόκληρο ταξίδι για να έρθω εδώ χα χα.
-Ελα, μην αρχίζεις την γκρίνια ..
-Δεν είπα και τίποτα, απλά δε ξέρω ακόμα καλά από Αθήνα και μου φάνηκε λίγο μακρυά. Πού πάμε;
-Πάμε προς κέντρο;
-Πάμε, εσύ ξέρεις καλύτερα, θα μου λες.
Είχα σπαστεί κάπως γιατί αμέσως να μου την πει να μη γκρινιάζω. Στην πορεία αναρωτιόμουν γιατί δε πήγαμε κάπου πιο κοντά αφού θα την επέστρεφα και πίσω. Μάλλον ήμουν η κούρσα του Σαββάτου της, νόμιζε δηλαδή ότι θα είμαι ο χορηγός αυτού του Σαββατόβραδου της ..
Στην πορεία μιλούσαμε, γνωριζόμασταν, λέγαμε για εμας, πρώην σχέσεις, λίγο για δουλειά, χόμπι και όλα τα σχετικά, που όσοι έχουμε βγει πολλά ραντεβού μέσω εφαρμογών, κάπου είναι σαν να παίζουμε σε παράσταση και από ρουτίνα να τα ξαναλέμε σαν καλοί ηθοποιοί ..
Είχαμε φτάσει κέντρο όπου πλέον ξέρω πολύ καλά ότι βράδυ Σαββάτου εκεί δε βρίσκεις να παρκάρεις με τίποτα, ή μάλλον καλύτερα δεν πας καν με το αμάξι σου! Είχε φοβερή κίνηση και θέση καμμιά! Κόβαμε βόλτες, κάναμε κύκλους και ξανά και ξανά αλλά τίποτα. Εγώ πρέπει να οδηγούσα ήδη πάνω από 2 ώρες σερί. Τότε η Μαρία κατάφερε να με εκνευρίσει ακόμα παραπάνω ..
-Εμένα πάντως δε μου αρέσει εδώ στο κέντρο.
-Γιατί το λες αυτό;
-Γιατί είναι, πως να το πω, πολύ .. λαικές γειτονιές. Δεν έχει καμμιά σχέση ο κόσμος εδώ με τον κόσμο στα Βόρεια Προάστια που συνηθίζω να βγαίνω.
-Μα εσύ πρότεινες να βγούμε εδώ.
-Ναι, ισχύει. Το είπα γιατί κατάλαβα ότι εσένα σου αρέσει περισσότερο.
-Α, σε ευχαριστώ. Εγώ πάντως δεν έχω θέμα, θα με δεις από τα καταγώγια μέχρι τα κιριλάτα. Βέβαια πιο άνετα και οικεία νιώθω εδώ, στα πιο λαικά όπως τα λες. Τα θεωρώ πιο αυθεντικά, όχι τόσο δήθεν.
Ε, μα δεν κρατήθηκα. Με έχει να γυρνάω τόση ώρα και στο τέλος μου λέει ότι δεν της άρεσε το κέντρο, το οποίο εκείνη πρότεινε! Είχα ξενερώσει εννοείται.
-Λοιπόν, φεύγουμε από εδώ, δε θα βρούμε ποτέ νομίζω να παρκάρουμε.
-Πάμε Χαλάνδρι;
-Ε,πάμε. Μήπως πιούμε ένα ποτό γιατί τα έχω παίξει κι εγώ. Θα ξεκινήσω καριέρα ταξιτζή αν το συνεχίσουμε κι άλλο χα χα.
Φύγαμε προς Χαλάνδρι. Άλλη μεγάλη επιτυχία. Ούτε εκεί βρίσκαμε τίποτα, όλα φουλ, ακόμα και τα παρκινγκ που ήταν με πληρωμή! Κάναμε πάλι βόλτες μήπως πετύχουμε κάποιον να φεύγει! Είχα αρχίσει προφανώς να γκρινιάζω πια γιατί εγώ ήμουν άσχετος τότε, εκείνη που ξέρει τη κατάσταση, με έμπλεξε Σαββατόβραδο σε αυτή την άνευ λόγου περιπέτεια και ταλαιπωρία. Κάποια στιγμή το ποτήρι είχε ξεχειλίσει.
-Μαρία, δεν μας πήγε καλά. Εγώ νιώθω φουλ πεινασμένος, κατουριέμαι απίστευτα, έχω κουραστεί και ξενερώσει φουλ 3-4 ώρες να οδηγώ. Δεν έχω καμμιά όρεξη για ποτό ή οτιδήποτε άλλο. Αλλωστε τα έχουμε πει και όλα τόση ώρα στο αμάξι! Αν θες πάρει τηλέφωνο τις φίλες σου που είναι Χαλάνδρι, να σε πάω στο μαγαζί να συνεχίσετε.
-Τώρα μου γαμάς τη βραδιά! Τί πράγματα είναι αυτά; Ένα Σαββατόβραδο έχω για να βγω και μου το γαμάς!
-Εγώ στο γαμάω; Σοβαρά το λες; Που με έχεις σαν τον μαλάκα να γυρνάω τη μισή Αθήνα 4 ώρες; Εγώ τί να πω δηλαδή; Ημουν υποχρεωμένος να το περάσω όλο αυτό; Τεσπα, θα πας με τις φίλες σου ή όχι;
-Όχι, δεν πάω τώρα, μαζί κανονίσαμε.
-Όπως θες, να σε πάω σπίτι;
Φυσικά και δέχτηκε, γιατί που χάθηκε η τσίπα για να την βρει η Μαρία. Οι φίλοι μου ακόμα με λένε μαλάκα που τη γύρισα πίσω από το Χαλάνδρι στα Μελίσσια μετά από όλο αυτό το tour και τη συμπεριφορά της! Αλλά εγώ το έκανα. Στη διαδρομή το έπαιζε μουτρωμένη και θιγμένη και κατά διαστήματα μαλώναμε πάλι με μπηχτές εκατέρωθεν.
Όταν φτάσαμε σπίτι της, βγήκε έξω και δεν είπαμε καν ένα γεια, μια καληνύχτα! Εβαλα πάλι gps για να επιστρέψω σπίτι μου (χρυσή αγορά το power bank παιδιά χα χα). Είχα τρελά νεύρα, με θυμάμαι να σταματάω κάπου εκεί στη μέση του πουθενά, να κατουράω επιτέλους και μετά να ουρλιάζω για να εκτονωθώ!!
Γύρισα σπίτι, παράγγειλα να φάω για να ηρεμήσω κάπως, αλμυρό και γλυκό και μετά μίλησα με έναν κολλητό μου φίλο που μου είχε χαρακτηριστικά «μαλάκα, τόσες ώρες οδήγησης θα ειχες φτάσει Νάουσα, να βγαίναμε μαζί χαχα».
