Η ιστορία με την ντροπαλή φοιτήτρια που ήπιε το αμίλητο νερό έγινε πριν αρκετά χρόνια, ως φοιτητής τότε στην επαρχία. Ημουν θυμάμαι 22-23 ετών και ενώ σπούδαζα σε άλλη πόλη, είχα επιστρέψει για λίγες μέρες στον τόπο μου.
Εκεί βγαίναμε με φίλους, εννοείται πολύωρους καφέδες, παίζοντας τάβλι δίχως αύριο κσι συζητώντας μόνο για μπάλα και γκόμενες. Που και πού και λίγο για τα μαθήματα της σχολής που χρωστούσε ο καθένας μας. Ωραίες εποχές χωρίς social και πιο ανθρώπινη επαφή.
Ένα βράδυ λοιπόν είχαμε βγει σε ένα μπαράκι, όπου εκεί γνώρισα την «Κάτια». Φοιτήτρια κι εκείνη, 19-20 ετών. Ομορφούλα θυμάμαι, αδύνατη με γλυκό προσωπάκι. Ξεχώριζε από τα υπόλοιπα κορίτσια γιατί έδειχνε πιο γλυκιά και αθώα, χωρίς να προκαλεί.
Της μίλησα, συστήθηκα, της εκδήλωσα το ενδιαφέρον μου κι αφού συζητήσαμε για λίγα λεπτά, ανταλλάξαμε κινητά ώστε να βγαίναμε την επόμενη μέρα. Της είχα προτείνει να πάμε για κανένα καφεδάκι μεσημέρι ή απόγευμα ή πιο βράδυ βόλτα με το αμάξι.
Είχε σχολή όμως, οπότε μου είπε καλύτερα να τα πούμε βραδάκι. Ετσι κι έγινε. Ετοιμάστηκα και πήγα να την πάρω με το αμάξι. Με περίμενε στο δρόμο, ωραία ντυμένη, casual. Μου άρεσε σαν κοπέλα. Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας με τη προσδοκία να αράξουμε κάπου ήσυχα και διακριτικά, να παίξει κανένα πρώτο φάσωμα και γιατί όχι να πηγαίναμε και σπίτι της μετά ίσως αν πήγαινε πολύ καλά η φάση ..
Από ότι αποδείχθηκε φάνηκα υπερβολικά αισιόδοξος σε σχέση με τις προσδοκίες που είχα για τη βραδιά αυτή. Η Κάτια δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου, σαν να είχε πιει το αμίλητο νερό! Δε μου είχε ξανατύχει αυτό. Είχα «κατοχή μπάλας» πάνω από 90%! Και στις λίγες φορές που «έπιανε μπάλα» απαντούσε κοφτά και μονολεκτικά.
Δεν μπορούσα να καταλάβω αν δεν της αρέσω ίσως ή αν ήταν τόσο ντροπαλή ή αν κόμπλαρε.. Οδηγούσα, είχα βάλει μουσικούλα, προσπαθούσα να την κάνω να χαλαρώσει, να γελάσει, αλλά χωρίς επιτυχία. Τη ρωτούσα για εκείνην, αν έχει αδέρφια, από που είναι, πως της φαίνεται το μέρος μου (που σπουδάζει), αν χρωστάει μαθήματα, αν είχε κάποια άλλη σχέση πρόσφατα .. μια από τα ίδια ..
Κάποια στιγμή είχα καταλάβει ότι δε θα βγάλει πουθενά αυτή η κατάσταση. Σταμάτησα σε ένα ήσυχο σημείο για ζευγαράκια, με ωραία θέα. Την ρώτησα αν θέλει να την αγκαλιάσω, δέχθηκε, αλλά και πάλι αμίλητη, πολύ ντροπαλή, σχεδόν ανέκφραστη. Τότε τη ρώτησα αν θέλει να την πάω πίσω, σε περίπτωση που δε νιώθει άνετα, απαντώντας μου «ότι θέλεις».
Και αποφάσισα να τη γυρίσω πίσω στο σημείο που τη συνάντησα. Δεν ήξερα τί άλλο να κάνω. Δεν ήξερα αν στη προσπάθεια μου να τη κάνω να χαλαρώσει, μήπως ένιωθε άβολα, οπότε δεν είχα άλλη επιλογή. Παρόλο που έχασα το χρόνο μου, σαν να πήγα βόλτα κάπου βραδιάτικα «μονολογώντας», διατήρησα τη καλή μου διάθεση, χωρίς ωστόσο να αλλάξει κάτι στην επιστροφή.
Τη χαιρέτησα και έφυγα ενώ πραγματικά απορούσα γιατί δέχθηκε να βγούμε ραντεβού! Λίγα μόλις λεπτά μετά το αποτυχημένο αυτό ραντεβού μας και σχεδόν αμέσως είχα ξεχάσει ήδη τη φωνή της, στις ελάχιστες φορές που την άκουσα σε εκείνη τη νύχτα ..
